هر روز سلامت کنم ای عشق

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد وز خواب خوش هستی بیدار نخواهم شد امروز چنان مستم از باده ی دوشینه تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد تا هست ز نیک و بد در کیسه ی من نقدی در کوی جوانمردی عیّار نخواهم شدآن رفت که می رفتم در صومعه هر باری جز بر در میخانه این بار نخواهم شد از توبه و قرّابی بیزار شدم، لیکن از رندی و قلاّشی بیزار نخواهم شد چون یار من او باشد بی یار نخواهم ماندچون غمخورم او باشد غمخوار نخواهم شد تا دلبرم او باشد دل بر دگری ننهم تا غمخورم او باشد غمخوار نخواهم داشت  چون ساخته ی دردم در حلقه نیاراممچون سوخته ی عشقم در ناز نخواهم شد تا هست عراقی را در درگه او بازی بر درگه این و آن بسیار نخواهم شد هر روز سلامت کنم ای عشق...

گر چه در دورترین شهر جهان محبوسماز همین دور ولــی روی تو را می بوسم گر چــه در سبزترین باغ ولی خاموشم گر چه در بازترین دشت ولی محبوسم خلوت ساکت یک جــوی حقیرم بی تو با تــــو گسترده گــی پهنـــه اقیانوسم ای به راهت لب هر پنجره یک جفت نگاه من چــــرا این قــدَر از آمدنت مایـــوسم؟ این غزل حامل پیغام خصوصی من است مهـــربان باشی با قاصدک مخصوصـــم ! گـــر چــــه تکرار نبـــاید بکنـم قافیــــه را به خصوص آن غلط فاحش نامحسوسم- بـار دیگــر مـی گویـــــم تا یادت نرود مهربان باشی با قاصدک مخصوصمبهروز یاسم هر روز سلامت کنم ای عشق...